Ipuinak betidanik izan dira gure historiaren parte. Atea irekitzen digute mundu ezezagunetara, gure irudimena pizten dute eta bizitzako lezio baliotsuak irakasten dizkigute. Baina ipuinen gauzarik ederrena ez dago hitzetan bakarrik; kontatzeko moduan ere badago magia.

Neska-mutil bakoitza bakarra da, bere barne-mundua dauka, ideia, emozio eta adierazteko modu propioekin. Batzuek ipuinetan amets egiteko aukera ikusten dute; beste batzuek, hausnartzeko edo istorioak beren modura berrasmatzeko. Zergatik kontatu ipuin bat modu bakarrean, haur eta gazte bakoitzak bere bertsioa sor dezakeenean?

Utzi diezaiegun haurrei ipuinak beren modura kontatzen. Agian, haur baten irudimenean, Txanogorritxok ez du baso ilun bat behar, baizik eta zeru-harraskaz beteriko hiri bat. Edo agian, beste batentzat, otsoa ez da gaiztoa, baizik eta gaizki ulertutako laguna. Haien sormenari bide emateak beren buruekin konektatzen laguntzen die, emozioak ulertzen eta, aldi berean, enpatia, komunikazioa eta pentsamendu kritikoa bezalako trebetasunak garatzen.

Helduek ere asko ikas dezakegu ikuspegi honetatik. Ipuin bat kontatzea ez da soilik liburu bateko hitzak errepikatzea; ideiekin jolasteko, istorio berriak esploratzeko eta gure alde autentiko eta sortzailearekin konektatzeko aukera da.

Hurrengoan ipuin bat partekatzen dugunean, gonbida ditzagun haurrak beren istorioa sortzera. Aldatu ditzagun pertsonaiak, berrasmatu bukaerak, nahastu istorioak. Ipuin bat kontatzeko modu okerrik ez dago, kontatzeko modu bakoitza bezain berezia baita kontatzen duen norbera.

Ipuinak ez dira bakarrik kontatzen: bizi, sentitu eta eraldatu egiten dira!